viernes, 30 de marzo de 2012

Historias sen rematar..

Xa ían ser as seis da tarde e levaba dende a noite anterior facéndose as mesmas preguntas. Ela sabía que eran preguntas sen resposta, tontas, inútiles e sen sentido, mais non as lograba apartar da súa cabeza. Unha e outra vez alí estaban. Que pasaría se...? Deu outra volta no chan onde levaba tirada escoitando música dende as catro da tarde. Cada movemento era un intento de apartar todo aquilo da súa mente, pero só conseguía remover máis os seus confusos pensamentos. Por momentos perdía a cabeza sumerxíndose no mundo dos soños e fantasías, mais cando acordaba todo volvía a ser igual ou mesmo peor. Por que non podía ser completamente feliz? Tiña todo o que precisaba... familia, amigos, saúde e estaba enleada no que semellaba o principio dunha gran historia de amor. Pero a pesar de todo sentía que algo lle faltaba, ou quizáis fose alguén... non! Iso non podía ser. Tíñao todo, xa llo dixeran máis dunha vez e non había nada que non indicase que era certo, íalle ben nos estudos, cos amigos, co seu mozo e non tiña queixa algunha, mais a súa mente andaba na procura dunha resposta que sería a clave para deixar de darlle voltas a todo. E se aquel día non tomase aquela decisión? Se tan so esperase unha semana máis, tal vez todo fose distinto, quizáis fose completamente feliz! Aínda que tamén pode que todo rematase igual, pois... quen pode manter algo así? Ela non, dende logo, por iso decidiu que era a fin, a fin dunha gran historia que xamáis esquecería. Tal vez fose a historia máis importante da súa vida, pero aquel día decidiu porlle un final, que a pesares de non ser o máis agradable, si que parecía ser o máis axeitado. Pero era agora cando as dúbidas non a deixaban durmir tranquila e nos seus soños só aparecían imaxes do pasado, imaxes de cando estaba completamente namorada. E o presente qué? Non estaba tan mal, podíase dicir que por momentos conseguía ser feliz e seríao máis ainda se as dúbidas non a asaltaran cada cinco minutos. Isto non sería tan agobiante se llo puidera contar a alguén, mais non podía. Tacharíana de tola e non a entenderían, pois ao fin e ao cabo a decisión fora súa. E se llo contase ao seu mozo? El era comprensivo e cada día a quería un pouquechiño máis, pero non! Tan só lle faría dano, era demasiado sensible, derrubaríase e ela non quería que iso sucedese xa que agora el estaba ben e moi a gusto ao seu lado. Os pensamentos confusos que a abordaban tan só se interpondrían entre ámbolos dous e iso non era o que ela desexaba xa que el era unha das poucas persoas que conseguía facerlle esquecer a realidade na que vivía para transportala a un mundo diferente no que todo semellaba máis sinxelo. Esa fora unha das razóns máis importantes que a levaran a saír con el, a querelo cada día un pouco máis. Ambos sabían que o amor todavía non chegara, pero tampouco querían que todo fose as présas. Tiñan toda unha vida por diante, para que correr? Queríanse e iso era o que importaba.  Tal vez podía contarllo as súas amigas, pero sabía que non a entenderían e tampouco poderían axudala, así que non tiña caso... todo volvérase tan complicado. Por que a vida tiña que ser así? Unha complicación tras outra e cando por fin todas semellaban arranxadas chegaba algo que desbarataba todo... Deron as oito da tarde e decidiu ir darse unha ducha, tal vez así as súas loucuras escorregasen polo seu corpo ao mesmo tempo que as pingas de auga. 

# No recuerdo cuándo ni por qué lo escribí, pero seguro que hubo algún motivo... 

miércoles, 28 de marzo de 2012

Impotencia.


Impontencia es verlas pasarlo mal y no poder hacer nada, impotencia es que te cuenten todos sus problemas y solo poder aconsejarlas, impotencia es no poder meterme de por medio y empezar a repartir hostias a todos aquellos que les hacen daño, impotencia es no poder estar a su lado cada vez que lo necesitan, impotencia es no poder darles un abrazo en condiciones, impotencia es no poder arrastrarlas fuera de casa en un día de esos que solo quieren llorar para poder llenar su vida de sonrisas, impotencia es la puta distancia, impotencia es quereros tanto y solo poder estar ahí vía whatsapp... 
Sé que algún día esa impotencia se irá, sé que algún día todo nos irá bien a todas, sé que algún día nos conoceremos y todo será maravillosamente perfecto.. porque con vosotras todo es un poquito mejor :) 

viernes, 23 de marzo de 2012

Ellas.

La vida está llena de personas que se cruzan en tu camino, repleta de personas que vienen y se van, pero pocas de ellas deciden quedarse y dejarte marcada, dejar una huella que sabes que serás incapaz de borrar si un día te faltan. Así son ellas, personas indescriptibles, mujeres maravillosas que en tan solo unos meses se han conseguido meter en mi lista de niñas favoritas. Y no os penséis que meto a cualquiera en esa lista porque en ella solo están las más especiales de todas, las que me han demostrado que puedo contar con ellas. Y es que así son mis princesas, chicas guapas, inteligentes, divertidas, comprensivas y de esa clase de gente con la que se puede contar para todo. Sé que todavía me queda muchísimo por descubrir de cada una de vosotras, sé que nos quedan mil y una historias que vivir juntas, pero lo que realmente me impresiona es que habéis conseguido enamorarme en tan solo unos meses. Sois todas tan encantadoras, tan especiales, tan fáciles de querer que no sé cómo siquiera podéis pensar que estaréis solas en algún momento de vuestras vidas.. porque de ahora en adelante a mí me tenéis para todo, a mí me tenéis para SIEMPRE... y es que simplemente os adoro, sin más. 


jueves, 22 de marzo de 2012

Recuerdos.

Recuerdo aquel día como si se tratase de la semana pasada. Quedamos "pronto", tan pronto como tú podías y me pasaste a recoger en tu Citröen zx, aquel que decías que era color verde abuelo. Recuerdo que fuimos hacía Redondela, de aquella todavía no te quejabas por tener que ir a buscar a mis amigas, supongo que todavía te importaba quedar bien. Como nos sobraba tiempo decidiste que me tocaba a mí elegir un lugar a dónde ir, así que me dispuse a dirigirte hacia la playa para matar el rato dando un paseo. Recuerdo que no hacías más que hablar, me enteré de la mitad de tu vida en aquellos días, y que te quejabas por caminar, pero por mí hacías el esfuerzo. Nos recorrimos la playa entre tonterías y risas para después decidir volver al centro. Todavía nos sobraba algo de tiempo así que volvimos a aparcar en la curva y te llevé al Irish a tomar una cocacola mientras veíamos videoclips de Michael Jackson y hablábamos de la posibilidad de cambiar de planes e irnos a Queen a ver a Sash. Sin embargo, se nos pasó el tiempo y llegó el momento de recoger a mi amiga para ir en busca de tu amigo e irnos al cine a ver Transformers 2. La verdad es que yo ni siquiera había visto la primera parte, pero cuando me ofrecisteis un viernes noche de cine no dudé en apuntarme. Me gustaba mucho vuestra compañía y era de las que se apuntan a un bombardeo si es necesario, supongo que por eso no puse ni el menor reparo. Ya en el cine mi amiga se sentó al lado de tu amigo, él a tu lado y me dejasteis a mí el último asiento, a tu lado. A decir verdad no me importó mucho la encerrona, me pasé media película preguntándote cosas sobre personajes, la anterior película, etc. Entonces no sé cómo, cuándo, ni por qué decidiste ponerme la mano en la pierna.. así escrito puede resultar una tontería o incluso más de uno puede pensar mal, pero no, estabas intentando dar el primer paso, el más difícil. Recuerdo que los nervios luchaban por apoderarse de mí, recuerdo el cosquilleo en el estómago, el no saber que hacer y el decidirme finalmente por cogerte la mano. Pasamos el resto de la película tratando de aprendernos la mano del otro de memoria, mientras me hacías cosquillas hasta que no las aguantaba y tenía que apartar la mano, pero siempre volviendo. Recuerdo que al salir del cine volvías a hacer como si no pasara nada, como si no hubiese pasado nada, mientras yo me volvía loca pensando qué era lo que querías de mí, por qué te habías portado así en el cine y ahora volvías a estar distante. A continuación los cuatro decidimos que no nos queríamos ir para nuestras respectivas casas, sería la una de la mañana y a tu amigo se le ocurrió la idea de ir a mirar las estrellas. El plan era bonito e incluso romántico así que pusimos rumbo hacia Cabo Estay para admirar el "supuesto" cielo estrellado. Tras aparcar solo nosotros dos nos bajamos del coche, mientras los otros dos decidieron quedarse en la parte trasera. Recuerdo como nos hacía gracia que fuese tu amigo quien propusiese el plan y ahora decidiese quedarse viendo sus  propias estrellas. El cielo no estaba despejado precisamente así que no había más iluminación que la de una farola cercana. Recuerdo cómo me explicabas que allí había una playa, mientras escuchábamos el batir del agua contra las rocas y nos movíamos incómodos de un lado para otro sin saber muy bien que hacer. Entonces tú te apoyaste en el capó del coche, estabas tan lindo aquella noche... parecía que el corazón se me iba a saltar del pecho de lo histérica que estaba, pero sabía que no había ninguna otra opción. Me acerqué a ti dispuesta a darte uno de nuestros abrazos, no era la primera vez, pero desde luego aquel día fue diferente. Me quedé un rato allí, agarrada a ti, se estaba demasiado a gusto. Entonces pensé que ya tocaba separarse y me fui alejando poco a poco, como si tuviese miedo a no poder volver, y en ese momento no sé muy bien que pasó por mi cabeza, pero cuando estábamos mejilla con mejilla noté como me iba acercando cada vez más a tus labios. Tú todavía no lo sabías, pero me moría de ganas por besarte así que eso fue lo que hice. No sé cómo reuní el valor, no sé como mi cabeza me lo permitió, lo que sí sé es que fue la mejor decisión de mi vida. Nuestros labios no se separaron hasta la madrugada, cuando nos quisimos dar cuenta eran las cinco de la mañana y llevábamos horas jugando uno con el otro. La noche se nos escapó entre besos, abrazos y sonrisas. Recuerdo que me encantaba separarme lo suficiente para ver tu sonrisa y que me volvieses a agarrar, recuerdo que quería que me agarrases y no me volvieses a soltar. Aquel fue un día de sensaciones a flor de piel, fue un día lleno de emociones, un día con final feliz. Y sigo recordándolo como si fuese hace nada porque ha sido sin duda uno de los mejores días de toda mi vida, el día que decidimos que nuestro "destino" era estar juntos y aquí seguimos, casi tres años después. No sé muy bien que fue lo que viste en mí, después de tanto tiempo todavía no consigo entenderlo, pero aunque no lo entienda me encanta que me veas así, como solo tú me ves.  




Existen mil & una razones para quererte. 

sábado, 17 de marzo de 2012

jueves, 15 de marzo de 2012

La vida da tantas vueltas que no sé como sigo en pie..

Época fatídica en la que todo sienta mal, todo hace daño. A veces no sé si soy yo o si es el mundo que me rodea que se ha vuelto loco. Por más que intento dar lo mejor de mí nada funciona, solo hay enfados, riñas y disputas. Al final acabo empapada en lágrimas y con ganas de mandar todo a la mierda. Pero es que no soporto que me estén juzgando constantemente... que si soy cabezona, vaga, tacaña, llorona, exagerada, que me tomo todo muy a pecho, que siempre estoy contestando y saltando a todo, que he cambiado... Llega un punto en el que parece que solo tengo cosas malas, que todo lo hago mal, que nada me sale a derechas y que solo consigo que todo el mundo esté a disgusto. ¿Nadie se ha parado a pensar que quizás no soy yo sola la insoportable? ¿Nadie se pregunta si estará haciendo lo más adecuado para conmigo? ¿Nadie se preocupa por saber si realmente me está tratando bien o si tal vez llevo aguantando tiempo de más? No sé..  ha llegado un punto en el que solo veo acusaciones y dedos que me señalan. Tal vez me he olvidado de cómo se veían las cosas buenas y solo veo lo malo. A lo mejor soy muy egoísta y solo pienso en mí. O quizás me haya olvidado de lo que era y me he convertido en un monstruo, al menos así es como me siento en muchas ocasiones. Pero de vez en cuando me gustaría que supiesen ver también lo que hago bien y no solo recordarme lo que hago mal. En ocasiones me gustaría escuchar algo como "te quiero porque eres maravillosa así, con defectos y virtudes, porque consigues que un día tonto se vuelva un día feliz" o "te quiero porque a pesar de nuestras discusiones siempre me has demostrado que estás ahí para todo", pero parece que en los malos momentos las cosas buenas se olvidan. La gente comienza a escudarse en que antes no eras así y, desgraciadamente, ya no es la primera vez que me pasa. 

Creo que era mejor cuando no contaba nada, cuando todo era para mí.. porque cuando no abres tu corazón del todo nadie puede entrar y destrozártelo, porque si nadie te conoce bien no sabrá donde herir. Dar nuestro corazón implica dejar demasiadas puertas abiertas al dolor y últimamente parece que tengo el corazón abierto de par en par.. voy a tener que empezar a restringir las entradas. 


jueves, 8 de marzo de 2012

Tú, mi mejor momento del día.

Sé que tengo mis más y mis menos, que a veces soy insoportablemente idiota, que por momento me vuelvo una caprichosa, que de cada dos días lloro tres, que a veces te ignoro, que otras te incordio y que no hay nadie más cambiante que yo. Pero también sé que ya no sabrías vivir sin mí, que me quieres con imperfecciones, defectos y parvadas, que te encantan mis mimos, que no soportas separarte de mí y que yo te hago un poquito más feliz. Y no hay nada mejor que esa sensación, sentir que consigues hacer que alguien sonría todos y cada uno de los días, que muera de ganas por volver a verte, que te busque y te encuentre, que siempre de lo mejor de si mismo por ti, que la razón de su felicidad seas tú. Pero lo mejor de esa sensación es saber que al final del día será esa sonrisa, tu sonrisa, la que me haga olvidar todos mis problemas, agobios, tristezas y tonterías. Porque mi mejor momento del día, sin duda, eres tú.  

martes, 6 de marzo de 2012

Empezar el día con alegría.

Al igual que hay días en los que veo todo negro y me enfado por tonterías, haciendo de las pequeñeces un mundo, otras veces soy capaz de ver todo de mil colores. En días como hoy creo que estoy rodeada de personas increíbles que me demuestran que nada malo es definitivo, que después de una discusión hay que hablar las cosas hasta hacernos entender que lo que parecía una montaña era tan solo un grano de arena. Esas personas que en algunos momentos son capaces de provocarme mil lágrimas, también son las únicas que puede arrancarme mil sonrisas sinceras. Y si para sonreír a su lado tengo que llorar y patalear de vez en cuando, pues que así sea. Este finde ha sido algo movidito, pero me ha servido para plantearme muchas cosas, porque me he dado cuenta de que tengo muchos amigos que siempre estarán dispuestos a escucharme y darme consejo. Cuando por un instante pensé que tal vez me estaba quedando sola por mi forma de actuar, ellos me han hecho darme cuenta de que no es así, de que siempre habrá alguno dispuesto a escucharme, aconsejarme e incluso hacer que me ría de mis propios problemas. Han sabido darme apoyo cuando más lo necesitaba siempre diciéndome que me quieren tal y como soy, con defectos y virtudes. Me han hecho valorar todo lo que tengo y ver que el mundo es un poco más feliz si sé que están a mi lado. Personas como mis niñas del podcast, mi kariño, mi Mou, mi pequeño y claro está mis rombitas, que aunque me han hecho pasar un finde terrible, al final me ha demostrado que la amistad puede superar cualquier discusión, cualquier pelea, cualquier diferencia de opinión, porque a vuestro lado todo es posible! 

Os quiero a todos infinitisimo, porque sin vosotros nada sería lo mismo ;) 

domingo, 4 de marzo de 2012

Perdona.

Perdona si el lugar me parece lo de menos cuando llega el momento de verte, disculpa si prefiero quedar donde siempre en lugar de recorrer kilómetros cuando lo único que me importa es estar contigo. Tal vez yo no sea la mejor persona, quizás haya cientos de amigos que cumplirían tus caprichos, pero simplemente yo no soy así. Puede que a otros les guste andar de aquí para allá, hacer cosas nuevas y probar un sitio diferente cada vez, pero yo prefiero el plan de siempre porque es lo que me gusta, porque me paso la semana entera esperando ese momento. Y sí, sé que soy cabezota y que no cedo fácilmente, pero no siempre dependo de mí misma y no soy quien de obligar a nadie a hacer lo que no quiere. Sinceramente, yo nunca te he pedido que hicieses nada por mí, prefiero que las cosas salgan de la persona en cuestión. Y siempre que necesitas algo, que no puedes hacer algo o simplemente no te apetece, respeto tu opinión. Eso no implica que tú tengas que hacer lo mismo, lo sé, pero siempre tendemos a esperar lo mismo que damos a los demás. Ya sé que dicen que todos tenemos que ceder, pero no hay que ceder en todo y en eso, ya sea por X o Y, yo no cedo. Pero me molesta que por no ceder en una cosa se me acuse de no ceder en nada, porque sé que no es así. Y que aún por encima digas que quedo contigo porque me queda de camino me jode más todavía. Supongo que a veces las cosas no son fáciles y que todo se hace cuesta arriba, pero esta cuesta arriba se me está haciendo eterna. Lo siento, no soy perfecta y nunca lo seré, tengo la suerte de que la gente me suele querer así y yo pensaba que era porque tenía cosas buenas, aunque últimamente ya lo esté dudando. Pero una cosa la tengo clara, si no te gusto, si no te aporto nada y todo son problemas.. aléjate. Yo no pido a nadie que me aguante, no exijo que me quieran ni que se molesten por mí. Si no me quieres ya sabes el camino de ida y si te das cuenta de que sí lo haces siempre tendrás el de vuelta abierto.

viernes, 2 de marzo de 2012

Cansada de las apariencias.

Intentar encajar no siempre es fácil, la mayoría de las veces intento ser yo misma, de hecho no me disgusta mi forma de ser. Creo que soy una persona alegre, con la que se puede conversar y que daría mucho e incluso todo por los demás. Sin embargo, en otras muchas ocasiones siento que eso no es suficiente, que con ser una misma no basta, que no estoy a la altura de los demás y que todo lo que hago no vale la pena porque todo lo de los demás está mejor. Hoy es una de esas veces. Sentirte juzgada por todos, aunque a veces solo sean imaginaciones tuyas, duele, duele mucho. En ocasiones un simple comentario puede resultar una puñalada si no se está en el humor adecuado, las palabras hieren más de lo que parece. Por eso hoy me siento así, como si no valiese nada, como si todos, y cuando digo todos quiero decir cualquier persona de las que habitan en este planeta, fuesen mejor que yo. Hay días en los que intento convencerme de que no es así, de que yo también valgo, de que si estoy rodeada de gente que me quiere tiene que ser por algo... pero, sinceramente, rara vez lo consigo. Lo único de lo que soy capaz es de fingir, fingir que soy como el resto, fingir que yo también puedo y que incluso me lo creo, cuando la verdad es que no creo estar capacitada. Es tan triste leer estas líneas y ver lo que realmente pienso plasmado en letras y es que sé que si lo pensase otra persona le daría un bofetón para que despertase y viese la realidad, pero cuando soy yo misma quien lo piensa... me lo creo. Y siendo así es normal que crea que todos son mejores que yo. Supongo que esta es tan solo una reflexión absurda de las mías, mañana estaré bien y me olvidaré de todo. Probablemente encuentre alguna otra tontería con la que rayarme o tal vez consiga distraerme y ser feliz. No sé. El futuro es incierto, ya se verá. 

jueves, 1 de marzo de 2012

Reflexiones.

El otro día una amiga me echó las cartas y en el presente me salió la rueda de la fortuna, según ella me explicó, esto podría representar un continuo ir y venir. La verdad es que mi amiga no es pitonisa, ni nada por el estilo, pero en esa carta vi representada mi vida. Y es que últimamente mi vida no es más que una montaña rusa, llena de subidas y bajadas, repleta de cambios de humor, de discusiones, reconciliaciones, días llenos de alegría, pero que a veces se ven inundados de lágrimas. Aunque todo comenzó como una tontería, un juego, la carta que representaba el pensamiento, el loco, también refleja lo que se encuentra mi cabeza. Un torbellino de locuras que se amontonan, de pensamientos sin sentido, de momentos de lucidez entre instantes de silencio. Hay días en los que todo parece felicidad y alegría, pero otros pensar solo causa llanto y lágrimas. El resultado de la predicción no resultaba muy agradable pues era un gran cambio para mal en el que se veía envuelta la salud. La verdad es que no creo mucho en estas cosas, ya que saliese la carta que saliese sé que conseguiría relacionarlo con algo de mi vida, pero es cierto que, a veces, la tontería más grande del mundo, como lo es que una amiga te eche las cartas, te puede dar mucho que pensar. Por eso terminé pensando en el futuro, esperando que ese cambio que sale mal no sea mis planes de volar del nido porque eso es lo único que quiero que salga bien.